donderdag 18 februari 2016

Een verhaal over mijn jeugd

Vertel eens iets over je jeugd? Hoe was je schooltijd?? vroeg Mamalien toen ik om onderwerpen voor na de operatie vroeg. Dus bij deze: een blogje over mijn schooltijd...

Ik herinner me eigenlijk vrij weinig van mijn tijd op de basisschool. Dus ik vind het best lastig om hier iets over te schrijven. De hele basisschool is eigenlijk een soort brei van losse herinneringen voor mij. Ik kan er wel losse flarden uithalen van dingen die indruk op me hebben gemaakt, maar echt een verhaal ervan maken vind ik lastig.

Misschien is het dus leuker om te vertellen hoe ik was als kind ipv echt een verhaal over mijn jeugd.

Ik was altijd een vrij dromerig, idealistisch kind. Als ik bij Telekids iets hoorde over de schildpadden die werden bedreigd dan wilde ik daar direct geld voor gaan inzamelen om ze te helpen, bijvoorbeeld. Het milieu en de natuur waren voor mij altijd al dingen die me interesseerden. Hier wilde ik me ook echt voor inzetten, maar werd daar niet altijd serieus in genomen. Ik wilde bijvoorbeeld toen ik 7 was vegetariër worden, maar mijn moeder geloofde daar niet echt in. Dan liet ik het ook wel weer vrij snel los...

Verder was ik ook een serieus, nieuwsgierig kind. Ik las al vanaf redelijk jonge leeftijd boeken over moeilijkere onderwerpen. Zelfs op jonge leeftijd vond ik dingen als psychologie al ontzettend interessant. En ook verhalen van volwassen mensen, waar ik misschien soms misschien wel iets te jong voor was, vond ik erg boeiend. Bijvoorbeeld met mijn moeder meekijken naar de 5 uur show of Katherine Keijls talkshow. ;)

Ik vond weinig aansluiting bij mijn leeftijdsgenoten. Ik was dus vrij serieus en vond het moeilijk om op echt kinderniveau te praten. Ik voelde me hierdoor juist vaak niet begrepen en (gek genoeg) dom en niet goed genoeg. Terwijl ik eigenlijk gewoon een stuk 'verder' was dan mijn klasgenoten. Op school was hier in mijn ogen niet veel aandacht voor. Overigens ook niet voor kindjes die juist moeite hadden met leren. Het was allemaal in één ritme en als je achterbleef of je juist verveelde, zoals ik, dan had je gewoon pech.

Naast dat ik vrij serieus was speelde denk ik ook nog mee dat ik redelijk introvert ben. Ik hield niet zo van groepen, verjaardagen enzovoort. Daar kwam (en kom!) ik gewoon niet echt tot mijn recht. Maar als kind heb je hier natuurlijk totaal geen inzicht in waarom dat is, dus ook hier voelde ik me wel eens een 'vreemde vogel'. Want iedereen leek goed te gedijen in groepen terwijl ik het liefst gewoon lekker in een hoekje een boek zat te lezen.

Wat voor mij dus heel erg speelde in mijn jeugd is toch wel het gevoel dat ik heel anders was dan anderen en dat ik me daardoor soms best alleen voelde. Pas op latere leeftijd kwam ik erachter dat ik absoluut niet de enige ben die zo is zoals ik ben. En heb ik geleerd om mezelf te accepteren.

5 opmerkingen:

  1. Ik herken best veel van wat jij schrijft hoe ik mijn jeugd beleefde. Ik ben een extraverte hsp die al van kinds af aan chronisch energiegebrek heeft. Dat was en is nog steeds een ingewikkelde combinatie.

    Hoe gaat het vandaag? En nogmaals heel veel beterschap!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik herken veel in wat je schrijft. Voor mij speelt daar nog naast dat het 'ziekenhuis in en ziekenhuis uit' was, mijn gehele jeugd. Ik heb daar toen ik (op mijn twaalfde) zeggenschap in bleek te krijgen een dikke streep door gezet, voor mij was dat al een hele verbetering omdat ik mij op die manier eindelijk een beetje normaler voelde. (Eigenlijk is dat natuurlijk heel gek maar zo voelde het wel, mensen oordelen en kinderen/jongeren zo mogelijk nog harder.) Mijn moeder heeft later ook toegegeven dat ik door al die bezoeken aan artsen veel te vroeg volwassen ben geworden. Vooral door mijn achterdocht naar mensen, als die zeggen het goed te menen verdenk ik hen van een dubbele agenda. Aan de andere kant was ik ook zoals jij beschrijft, introvert en liever aan het tekenen dan aan het tikkertje spelen ofzo. Ik kon gewoon heel goed mezelf vermaken. Maar dat snappen volwassenen vaak niet, een kind moet toch nog iets te vaak aan het standaard plaatje voldoen. Mijn ouders lieten mij wel mijn gang gaan maar daar kregen ze weer van anderen voor op hun kop (oa van school). Vaak kregen ze te horen dat ik 'geen kind mocht zijn', schijnbaar is daar een handleiding voor en ik voldeed daar dus dan blijkbaar niet aan.
    Daarnaast heb ik hetzelfde als jij, ik heb niet veel herinneringen aan mijn basisschooltijd. Van mijn tijd op de middelbare school weet ik iets meer, maar voor mijn gevoel begon het leven pas toen ik ging studeren.

    Groetjes Lily

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik herken heel veel van wat je schrijft! Ik volg je blog nog niet zolang om te weten of je bekend bent met de term hooggevoeligheid? Sinds een jaar weet ik dat ik een introverte hsp ben. Ik voelde me vroeger ook vaak niet begrepen door andere kinderen. En ik moet zeggen dat ik soms nog steeds moeite heb om gesprekjes te voeren over ditjes en datjes. Ik ben dan toch meer van een 1 op 1 gesprek met wat meer diepgang. Groetjes M.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank voor je verhaal. Ik herken ook wel wat ja. Heb je wel een fijne jeugd gehad?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Op school niet zo, maar thuis gelukkig wel :) En dat is toch je belangrijkste basis, vind ik

      Verwijderen

Alleen aardige, opbouwende, positieve reacties zullen worden geplaatst. Over niet geplaatste reacties wordt niet gecorrespondeerd ;)